O zespole PURA

happy-mother-child-painting-paper 1

Czym jest zespół PURA

Zespół PURA to rzadkie zaburzenie neurorozwojowe pierwszy raz opisane w literaturze medycznej w 2014 roku. Zespół PURA jest spowodowany patogennymi wariantami genu PURA. Zlokalizowany w chromosomie 5, gen PURA jest niezbędny do powstawania pur-alfa – białka, które ulega ekspresji we wszystkich tkankach, w tym w mózgu, mięśniach, sercu i krwi. Białko pur-alfa jest niezbędne dla prawidłowego rozwoju mózgu człowieka.
Aleksandra Barteczko-child

Te role są kluczowe dla normalnego rozwoju mózgu poprzez kierowanie wzrostem, podziałem i łączeniem (tworzenie synaps) neuronów (komórek nerwowych), oraz formowaniem i dojrzewaniem mieliny, substancji chroniącej nerwy i promującej efektywną transmisję impulsów nerwowych. Patogenne warianty PURA często pojawiają się spontanicznie (de novo), co oznacza, że mogą pojawiać się po raz pierwszy u niemowlęcia, nie występując u żadnych innych członków rodziny. Niedawno wykazano również, że w rzadkich przypadkach rodzic z zespołem PURA może przekazać swoją patogenną wersję PURA swojemu dziecku.

Co ważne, zespół PURA nie jest zaburzeniem neurodegeneracyjnym tylko zaburzeniem neurorozwojowym.

Co mówią moi rodzice

Częstotliwość występowania

Do tej pory wiemy o nieco ponad 700 osobach z zespołem PURA na całym świecie. Jednakże, biorąc pod uwagę, że nowoczesne testy genetyczne stają się tańsze i bardziej dostępne, prawdopodobne jest, że w ciągu najbliższych kilku lat zdiagnozowane zostaną setki kolejnych osób z zespołem PURA.

Diagnozę zwykle stawia się przy użyciu „technologii sekwencjonowania nowej generacji”, takiej jak sekwencjonowanie całego egzomu (Badanie WES) lub sekwencjonowanie całego genomu. Czasami przeprowadza się badanie „panelu genów”, koncentrując się na genach powiązanych z zaburzeniami neurorozwojowymi lub padaczką genetyczną. Są to bardzo szerokie typy testów genetycznych, które nadają się do diagnozowania zespołu PURA, którego nie można z całą pewnością zdiagnozować na podstawie samej oceny klinicznej.
Zaburzenia o podobnych cechach: zespół centralnej hipowentylacji, rdzeniowy zanik mięśni, dystrofia miotoniczna, zespół Pradera – Willy’ego, zespół Angelmana, zespół Retta, zespół Hopkinsa, zaburzenia metaboliczne.
Osoby z zespołem PURA mogą być dotknięte w różny sposób, ale do typowych cech fizycznych należą:
  • Niskie napięcie mięśniowe (hipotonia)
  • Elastyczne stawy – szczególnie palce, nadgarstki i łokcie
  • Pełne policzki
  • Usta otwarte w pozycji spoczynkowej
  • Delikatna skóra i/lub wrażliwa skóra
  • Wysokie podniebienie
  • Wysoka linia włosów z przodu
  • Migdałowo kształtne otwory oczne
  • Wzrost: Waga urodzeniowa zwykle mieści się w normalnym zakresie, a dotknięte dzieci zwykle rosną prawidłowo.
  • Dojrzewanie: może wystąpić wcześnie („przedwczesne”) lub być opóźnione.
U osób z zespołem PURA zaobserwowano różne cechy behawioralne, które zwykle korelują z ogólnym stopniem opóźnienia rozwojowego:
  • Kochające i bardzo towarzyskie
  • Problemy z przetwarzaniem informacji sensorycznych (wrażliwość na niektóre tekstury, głośne hałasy, empatia wobec płaczących innych dzieci)
  • Machanie rękoma, gryzienie ręki, ssanie ręki
  • Lęk
  • Niektóre osoby wykazują zwiększoną agresję i mogą samookaleczać się
  • Zaburzenia snu
Wszystkie dotychczas zidentyfikowane dzieci z zespołem PURA mają co najmniej umiarkowany do ciężkiego stopnia niepełnosprawności intelektualnej i opóźnienia rozwojowego:
Opóźnienie w mowie i języku:
  • Większość osób z zespołem PURA nie mówi. Niektóre dotknięte osoby są w stanie używać pojedynczych słów, krótkich fraz lub prostych zdań.
  • Ogólnie uznaje się, że osoby z zespołem PURA mają lepsze umiejętności językowe w zakresie rozumienia mowy niż umiejętności wyrażania się.
Uczenie:
  • Wszystkie osoby, które znamy, mają umiarkowane do głębokich trudności w uczeniu się i wymagają specjalistycznego wsparcia w nauce.
Opóźnienie w rozwoju umiejętności motorycznych:
  • Późno lub brak raczkowania, późne oraz ograniczone chodzenie, brak mobilności
Leczenie zespołu PURA jest ukierunkowane na konkretne objawy, które są widoczne u każdej osoby. Leczenie będzie wymagało skoordynowanego wysiłku wielodyscyplinarnego zespołu, w skład którego najlepiej, aby wchodzili: neurolog, genetyk, pediatra, pulmonolog, okulista i chirurg ortopeda.
Epilepsja (padaczka), obecna w ponad połowie przypadków zespołu PURA, może być bardzo trudna do skutecznego leczenia. Chociaż niektóre osoby dobrze zareagowały na specyficzne leki przeciwpadaczkowe, oporne na leki (refrakcyjne) napady są powszechne. Dlatego konieczne są dalsze badania nad przyczynami napadów i ich leczeniem.
Obecnie nie ma opartych na dowodach naukowych zaleceń dotyczących leczenia zespołu PURA. Niemniej jednak, zaleca się rozważenie następujących kwestii:
Podczas diagnozy:
  • Formalna ocena rozwoju, jeśli jeszcze nie została przeprowadzona
  • EEG (pomiar aktywności elektrycznej mózgu), jeśli podejrzewa się napady
  • Obrazowanie mózgu za pomocą MRI, szczególnie u osób z potwierdzonymi lub podejrzewanymi napadami, bezdechami lub problemami ze wzrokiem
  • Formalna ocena oczu, która może obejmować „elektrodiagnostyczne” testy widzenia
  • Badania układu oddechowego, w tym badanie snu, szczególnie jeśli istnieją obawy dotyczące możliwych bezdechów
  • Ocena karmienia, w tym formalna ocena połykania (aby upewnić się, że jest bezpieczne i nie ma ryzyka aspiracji) i ocena zaparcia
  • Podstawowe badania ultrasonograficzne serca i nerek, aby wykluczyć wszelkie wrodzone wady (ale zauważ, że wydają się one być rzadkie w zespole PURA)
  • Ocena układu mięśniowo-szkieletowego pod kątem dowodów na dysplazję stawu biodrowego lub skoliozę
  • Pomiar witaminy D
  • Ocena gęstości kości, szczególnie u starszych dzieci i dorosłych, którzy nie chodzą i przyjmują długoterminowe leki przeciwpadaczkowe, oraz u każdej osoby dotkniętej, która ma w swojej historii złamanie o niskiej energii („patologiczne”)
Po postawieniu diagnozy::
  • Regularne wizyty kontrolne u pediatry rozwojowego
  • EEG (pomiar aktywności elektrycznej mózgu), w przypadku podejrzewanych napadów
  • Stałe monitorowanie pod kątem jakichkolwiek dowodów na problemy z połykaniem lub zaparcie
  • Co najmniej roczna ocena na dysplazję stawu biodrowego i skoliozę
  • Wsparcie logopedyczne
  • Regularna fizjoterapia i terapia zajęciowa
  • Regularne kontrole wzroku

Dla Lekarzy

Członkowie Globalnej Sieci Badawczej Zespołu PURA wraz ze wspierającymi klinicystami z całego świata przygotowali kompleksowy dokument opieki medycznej w zespole PURA dla lekarzy.

https://www.ncbi.nlm.nih.gov/books/NBK426063

Wszystkie publikacje o zespole PURA

Scroll to Top